Sinds 5 maanden hebben we een hond. Na 10 jaar ben ik eindelijk overstag gegaan. Mijn man was al maanden aan het kijken welk ras het best bij ons gezin zou passen. Bij het lezen van de beschrijvingen van het karakter van de wetterhoun hebben we dubbel gelegen. Het karakter leek wel heel erg op het karakter van een van onze kinderen. Lief voor kinderen, beetje eigenwijs, trouw.
Na maanden op een wachtlijst te hebben gestaan, kwam eindelijk het langverwachte telefoontje. We waren aan de beurt. Misschien omdat het een enorm eind rijden is naar Drente, maar dat maakte ons niet uit. Konden we meteen een hunebed bekijken.
Moederhond zag eruit als een hele lieve, mooie hond. Ze zorgde goed voor de pups. En klein dat ze waren. We kregen de kleinste toegewezen, de rustigste. Nou, de rustigste, later bleek dat ze alleen rustig was in het begin omdat ze de kleinste was. Het bleek later de dondersteen van de familie...
De oudste drie van ons hadden de naam bedacht. Leafke, een Friese naam voor een Friese hond.
Na 8 weken mocht ze eindelijk mee naar huis. Twee uur op mijn schoot, was een goed begin voor de binding.
Inmiddels is ze 7 maanden, 14 kilo zwaarder, een flink stuk groter, nog steeds ondeugend,
maar luistert goed, tenzij ze aan de lijn zit. De kinderen zijn gek op haar.
Overdag loop ik kleine stukjes met haar, maar elke ochtend en avond mag ze een heel eind mee lopen (lees, hoever ze mag). Nu de dagen korter worden, zien we prachtige zonsondergangen. Alleen een bruine hond is moeilijk te zien in het donker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten